به خدا سوگند عبادتی بالاتر از صله‌ی رحم نمی‌بینم. برادر یا خویش یا خواهری در سمت دیگر شهر داری و تنها تو را دارد؟ به خدا سوگند بزرگ‌ترین اطاعت و به خصوص در اعیاد یا در رمضان این است که با خواهران و برادران خود و با دامادها و خویشن خود رابطه‌ی خویشاوندی داشته باشی. این بزرگ‌ترین عبادت است. این ارتباط جامعه را به هم پیوند می‌دهد، جامعه را قوی می کند و در انسجام جامعه نقش دارد. این یک نکته‌ی بسیار مهم است. کسی که برادر، خواهر، داماد، خویش، عمو، پسر عمویی گاها در گوشهای از شهر دارد نزد او برود.

به خدا سوگند شخصی را می‌شناسم که درسی از دروس صله‌ی رحم من را شنید و خویشی داشت که هرگز به دیدن او نرفته بود. به دیدارش رفته بود و او را در زیرزمینی یافته بود. در طبقه‌ی منفی یک. هرگز نور به آن نمی‌رسد. فرزندانش بیمار بودند. اما این شخص ثروتمند بود. در طبقه‌ی سوم برایش خانه‌ای خرید. این یک کار است. در حقیقت گاهی از صله‌ی رحم یک درک خنده دار داریم. این که درب خانه‌اش را بزنی و وقتی نباشد  خوشحال می‌شوی. برایش نوشته‌ای می‌گذاری که در عید از تو دیدن کردم. این اصلا صله‌ی رحم نیست. صله این است که احوالش را بپرسی و وضع مالی و امور زندگی و فرزندانش را بدانی. شاید پسرش نیازمند کمک تحصیلی باشد و ت.و ثروتمند هستی. صله‌ی رحم همکاری است. همکاری از نظر مادی، معنوی، ادبی و علمی است. با صله جامعه متحد می‌شود. این اتحاد و پیوند اجتماعی از طریق صله‌ی رحم کار بسیار ارزشمندی است.